De waargenomen wereld

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Wie vraagt jou om met mij in discussie te gaan???
Mag ik weten wat de uitkomst is van jouw deugdelijk onderzoek of is er geen uitkomst???

Het doel van dit forum is zelf onderzoek te doen.
Niet om allerlei meningen uit te wisselen.
Maar kennelijk heeft zelfkennis je interesse niet.

En ja, er is een uitkomst van het deugdelijk onderzoek, maar daar heb jij niks aan. Je bent niet geïnteresseerd in zelfkennis, anders zou je wel gedreven zijn i.p.v. te kwebbelen.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Nowee als iemand hard met een hamer op je vinger slaat, denk je dan echt dat je reactie eerst via je verstand moet passeren alvorens je Au roept???

Dat is een directe reactie...

Dat is een reflex, die wel degelijk via ons brein (het centrale zenuwstelsel) verloopt....

Zo zijn er ook diverse reflexen, die gaandeweg ons leven zijn aangeleerd, en die ongemerkt gewoon via ons brein verlopen.

Sommigen nuttig tbv 'overleven' en sommigen volslagen onzinnig.

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Weet je Sam wat ADN is??? In ons ADN zit heel onze lichamelijke kunde opgeschreven en dat ADN bevindt zich in iedere cel van ons lichaam, dus ook in onze zintuigen... Ben je nog zeker dat onze zintuigen zelf ook niet denken, ook niet weten???
Het is niet omdat wij, als geheel, nog maar zo weinig zien en doorhebben, onszelf nog maar zo weinig kennen, dat je je moet vasthouden aan nietszeggende en dwaze begrippen...

Marie, ons DNA is niet zo intelligent. Het kopieert en maakt kopieerfouten, waardoor bv ook het syndroom van Down ontstaat. Niets mis met het syndroom van Down overigens. Misschien weten mensen met deze DNA-afwijking van nature wel wát zij zijn, al is hun IQ verre van intelligent te noemen.

[Bassie]

In een spiegel welke leeg is verschijnen de verschijnselen zoals ze zijn.
Zo eenvoudig kan zelfkennis zijn. Ga gewoon eens met je gestalte voor een grote spiegel staan en kijk! Die spiegel is je bewustzijn. Maar dan vanaf 'de andere kant' natuurlijk.

Het is van een dermate eenvoud, bijna onvoorstelbaar, maar Nowee verkiest weer eens het denken en gaat niet op aanwijzingen van Sam in. Dus volgt er weer eens een riedeltje wat niks met welk onderzoek dan ook te maken heeft.

Toekomstvoorspelling: straks komen Miha en Marie ook nog langs om Nowee te bevestigen. En zo vormt men op een forum een super-ego om toch vooral maar het zelfonderzoek te ontwijken. Maar wat doen jullie dan hier?

[Bassie]

Het zou natuurlijk al enorm schelen als de beginnende onderzoekers hier bij zichzelf checken hoe hun 'geest' bestaat uit een waarnemend en een vormende potentialiteit.

Waarnemen is gewoon zien voor wat het is. Ik kijk naar een boom: ik neem een boom waar. Méér niet!

De vormende geest (welke bij het ego overheerst) produceert aan de lopende band vormen. Denk aan een boom en je schept een boom. Het ego leunt volledig op de vormen en is zelf ook een (gedachte) vorm.

Ook in onze droomwereld zien we hetzelfde principe terug. Je geest vormt de droombeelden (droomvormen) en je bewustzijn neemt ze waar.

Gezien dat de beginnende onderzoekers hier nog helemaal vol zitten met ego kun je als ego zijnde toch nadenken over je eigen geest. Dan omzeil je je eigen ego.

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik betwijfel of de spiegel leeg is, want volledige leegte is de dood en er valt, zelfs voor zij die op het juiste pad zitten nog zo veel te bespiegelen en te ontdekken...
Die spiegel uitschakelen omdat men perse aan waarheidsvinding zou willen doen... Ik denk niet dat dat een schitterend idee is...
Het is dezelfde nonsens als zeggen dat 'ik' niet zou bestaan, terwijl elke levend zijn enkel zijn 'ik' heeft om verbonden te zijn met het 'al'...

Loop nou toch niet steeds iedere opkomende gedachte achterna. Ga terug naar af.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Nowee

Hoe kom je bij dat begrip 'boom'?
Als het waarnemen niet meer is dan het kijken en zien zoals je zegt, dan ga je die boom nooit opmerken. Je mist het begrip dat bij dit lichaam hoort. Waarnemen is dus veel meer dan zien en kijken.
Je 'denkt' die waarneming en je zegt 'IK zie die boom'. Het IK dat hier spreekt is een spiegeling van het zelf (dat denkt).
N.

Waarnemen is geen denken. Om een boom waar te nemen hoef ik geen kennis te hebben van de boom. Ik kan kleurenblind zijn, dan neem ik nog steeds de boom waar. Ik mag denken dat het een lantaarnpaal is, het blijft nog steeds een waargenomen boom.

Ga uit dat denken vandaan, Nowee. Zoek een object en kijk er alleen maar naar. Dan ben jij waarnemend subject.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Subject-objectscheiding

In de kennisleer wordt ook wel gesproken van het subject-object-probleem. Het centrale fundamentele probleem hier is, hoe men de tweevoudige relatie tussen het kennende subject en het te herkennen object in de omgeving of buitenwereld dient te bepalen, en evenzo in hoeverre het subject het object actief beïnvloedt tijdens de waarneming.

Het denken kent ook een subject-object scheiding. Het denkend subject denkt over een gedacht object na.

Zowel waarnemend als vormend is er een subject-object scheiding. Maar in zelfkennis zoeken we naar het 'zijnde'. Het 'zijnde' als denker is onvindbaar ondanks dat er 'denken' is.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het is inderdaad nuttig om het onderscheid te leren kennen tussen het waarnemen op zich en het mentaal inkleuren van wat wordt waargenomen. Maar het is dan nog beter ineens te beseffen, of te onderzoeken, dat de boom waarnemen al het waarnemen van een mentale creatie is. Waarnemen is creëren. Of je nu een boom denkt en dan dit denkbeeld waargenomen wordt, of je nu een boom droomt en dat dit droombeeld waargenomen wordt, of dat het oog allerlei informatie binnen krijgt en uit al die informatie een beeld wordt gemaakt en daarin een boom onderscheiden wordt, het is en blijft een gecreëerd beeld dat wordt waargenomen.

In louter waarnemen maakt het niks uit of ik in waakstaat een boom waarneem of dat ik in een droom een boom waarneem. Het principe is hetzelfde. Alleen heb ik in de droom de boom zelf geschapen.

Het punt is juist dat zuiver waarnemen helemaal niks inkleurt en ook niks reflecteert. Dat probeer ik de zoekende users hier duidelijk te maken.


Een boom denken is een activiteit. Waarnemen lijkt ogenschijnlijk ook een activiteit, in werkelijkheid gaat het geheel vanzelf. Ik verwijs dus naar de eenvoud van het waarnemen.

Als het blijft bij louter dat beeld, als het niet ingekleurd wordt door allerlei beschrijvingen als mooi, groot, en dergelijke, dan is er gewoon waarnemen van een beeld, zonder verder invulling: schouwen. En dat is al heel wat. Maar dat kan je ook doen t.o.v. de droom of t.o.v. een gedachte, t.o.v. een idee, ...

Precies. Gewoon schouwen is voldoende. In de dagdagelijkse werkelijkheid laat je de persoon gewoon doen wat hij wil. In de droomwereld laat je de droom ook zijn gang gaan, je beperkt je tot het schouwen van de droom.

Dieper onderzoek laat zien dat schouwen nog steeds creëren is, noch steeds opdelen is, alleen is de mentale inkleuring er niet meer. Dit zou men kunnen noemen als "directe" waarneming, niet via de omweg van het invullend denken. Het brein komt er echter nog steeds aan te pas, doordat het een beeld gaat maken van gewoon informatie die binnenkomt langs het oog (en wel ondersteboven), dus het denken maakt een beeld, draait het beeld om en gaat dan in dat beeld een boom aflijnen (onderscheiden), zo kan er een boom waargenomen worden. Het schouwen is het waarnemen van dit beeld, waarin er een boom is onderscheiden (zelfs al wordt het niet mentaal benoemd tot "boom", en is dus een schouwen van een opdeling.

Nee, schouwen is géén creatie. Het is wel een opdeling in "dat wat schouwt" en "dat wat geschouwd wordt". Uiteindelijk leert zelfkennis dat dat een noodzakelijke opdeling is. Zonder die opdeling (die in de droom ook gewoon aanwezig is) is het menselijk bestaan niet mogelijk.

De droom is wat dat betreft leerzaam. In de droom ziet men ook dat men de (toe)schouwer is en niet de (zelfgeproduceerde) droombeelden.

Niets mis mee, zolang men maar niet gaat geloven dat met dit schouwen Waarheid aanschouwd wordt. Wat aanschouwd wordt is nog steeds een door het brein gecreëerd beeld.

Waarheid gaat nadrukkelijk over zelf c.q. niet-zelf. Om meters te maken in het zelfonderzoek dient het 'zelf' ergens totaal ont'kent' te worden. Zijdelings heeft het te maken met schouwen. Het 'zelf' identificeert zich met de vormen (dat wat aanschouwt wordt). Dat moet gestopt worden.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Juist. Opdeling is nodig in een menselijk bestaan, maar dat maakt opdeling nog niet Waar. Het maakt opdeling waar/noodzakelijk binnen de beslotenheid van mens te zijn. Is wat je bent een mens?

De opdeling is waar, maar het is niet Waarheid zelf. Waarheid stijgt boven het kennen uit. Toch kent Bassie Waarheid. Dat is een paradox, want ik beweer in één moeite door dat Waarheid boven het kennen en dat ik tevens Waarheid ken.

(Waarmee Guido's bewering dat geen enkel oog het gezien heeft ongeldig is.)

Om tot Waarheid te komen vraagt dus om een overstijging van het kennen.

Is wat je bent een mens?

Ja, uiteindelijk wel. Men kan komen tot Waarheid, men kan tot het diepste innerlijk komen en weten 'wat' te zijn, maar uiteindelijk keer ik weer terug in het mens-zijn. De gehechtheid aan de persoon welke ik ben is dan afwezig. Het 'zijnde' verkeert steeds in de actualiteit (dat is zijn aard) en de persoon die ik ben verkeert in de tijd.

De gehechtheid aan de tijd op zich is vervallen.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Jij drukt Waarheid uit als iets transcendent.

Klopt. Waarheid staat boven het kennen.

Ik druk Waarheid uit als 'wat is', vooraf aan wat kennen er allemaal op projecteert.

Dat kan niet. Dat 'wat is' (het zijnde) is afhankelijk van hetgeen gezien wordt. Zijn kan niet zonder zien bestaan en vice versa.

Jij drukt de paradox uit dat Waarheid boven het kennen uitstijgt en dat jij Waarheid kent.
Ik druk de paradox uit dat Waarheid niets met een "je" die kan kennen te maken heeft, maar dat die "je" een ervaring is, die niet buiten Waarheid gesloten is, maar gewoon niet Waar is op zich.

In het tot Waarheid komen is er sprake van een einde aan "ik en de wereld".
Omdat 'de wereld' niet zelfstandig tot een einde kan komen, kan dat alleen middels een einde aan 'ik'. Dat einde aan 'ik' omsluit tevens 'ik ben'.

In Waarheid is er enkel "wat is", en dat is het enige wat Waar is.

Ook hier zie ik verschil in ons beider opvatting. Waarheid realiseren is het realiseren van niet-zelf. Het is het definitieve einde van "ik en de ander" (Of ik en de wereld). Terug in de wereld gekomen verschijnen 'de anderen' gewoon weer in het kenvermogen.

Het menselijk brein kan dit niet vatten, dus nihiliseert het Waarheid (waarheid bestaat niet), maakt het tot iets onderzoekbaars (wetenschappelijke waarheid), of maar het tot iets transcendents (kennis overstijgende waarheid). Het zijn allemaal systemen waardoor de ervaring mens aan zichzelf als ervaring vasthoudt.

Mijn denken kan prima Waarheid bevatten. Was ik als zelf innerlijk gedeeld, als niet-zelf ben ik innerlijk ongedeeld. Dat is iets wat ik waar kan nemen in mijzelf. Met dien verstande dat (de voormalige) gedeeldheid waarneembaar was. De ongedeeldheid van het niet-zelf is niet waarneembaar: het is de afwezigheid van 'iets'. En wat is er afwezig? Gedeeldheid.

Dit 'wat is' kan niet gekend worden binnen de menselijke ervaring.

Ik kan dat wel. In teruggenomen bewustzijn (Bewustzijn buiten zintuigen) kan bewustzijn "op zichzelf" gekend worden. Wel dient men dan meester te zijn over het vormende deel van de geest. Dat is weten 'wat' je bent. Het weten ontstaat door het zijn van bewustzijn.

Het 'zijn' ontstaat van minuut tot minuut aan de hand van hetgeen 'gezien wordt'. Zijn en zien is een tweeling. Ze bestaan ieder op zich, maar kunnen niet zonder elkaar bestaan. Het vormt een eenheid welke ook een tweeheid is. Er kan dan geen sprake meer zijn van een 'je'. Er is dan louter de constatering van 'er zijn'. (Onbepaald zijn)

De gehechtheid aan 'wat' te zijn (het 'zijnde') is nog niet vervallen.

In weten 'wat' te zijn is sowieso geen sprake van gehechtheid. Mensen welke nog een spoortje van gehechtheid bezitten komen daar simpelweg nooit aan.