Leven in het nu

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wat kan mij het schelen hoe en waarom in de advaita wereld gestoeid wordt wie het bij het rechte eind heeft. Het enige verschil tussen beiden is dat er al dan niet meer wat gedaan kan worden. De reden is dat de neo advaitist het resultaat van het doen (gedegen zelfonderzoek) als uitgangspunt neemt. Oftewel hij begint daar waar de ander is geëindigd en redeneert dan terug en slaat daarmee het zelfstandig ont'dekken over.

Bijvoorbeeld, degene die na een (noodzakelijke) omweg van het doen van gedegen zelfonderzoek tot de bevinding komt dat het onderzoek onzinnig was omdat je daar altijd al was wordt overgenomen door de neo advaitist. Die onderzoekt dus niet maar beweerd iets op gezag van een ander. Degene van het gedaan hebben van gedegen zelfonderzoek komt tot de door eigen ervaring wijs geworden bevinding dat er niks gedaan kan worden. De neo advaitist neemt dat weer klakkeloos over en zegt dat er niets gedaan hoeft te worden. Er wordt dus gewoon genegeerd dat er iets gedaan is, namelijk gedegen zelfonderzoek.

Iets soortgelijks is er aan de hand met 'ik'. Ontdekt kan worden dat 'ik' niet bestaat en de neoadvaitist gaat van deze ontdekking uit. Dat kan niet want het 'ik' is een schepping van jezelf en je omgeving dat moet nalaten er te zijn, oftewel voor gewerkt worden. Logisch, als je gaat roepen dat de 'ik' niet bestaat is die ontwikkeling van zijn ontstaan daarmee niet op slag verdwenen.

Kortom er moet gewerkt worden en niet geredeneerd. Aan het werk dus.

Er moet niet gewerkt, noch geredeneerd worden... De weg naar het 'zijn' werd in eerste instantie volledig ondergraven door het ophemelen en verkeerd gebruiken van het verstand, waardoor we nu opgescheept zitten met een artificieel en onecht 'ego', dat inderdaad geen bestaanswaarde heeft... Dat inzien en ons terug aansluiten op onze eigen innerlijke wijsheid, welk elk levend wezen bezit en we zullen terug 'zijn' in plaats van te denken dat we zijn...