Zelfonderzoek volgens Theo.

[Theo]

Ik zal eens vertellen hoe ik ca 25-30 jaar mijn zelfonderzoek volledig auto-didactisch gestart ben. Ik had geen kennis van goeroes, egoloosheid, Osho, Krisnamurti of wat dies meer zij. De methode Theo is gratis, direct toegankelijk en behoeft geen goeroe, cursus of inspanning.

Het is gelinkt aan het directe weten wat in ieder mens aanwezig is.
Je hoeft er niet slim voor te zijn, dat is eerder een hinder dan een gemak.
Mijn zelfonderzoek heeft geen doel en kan dus derhalve nooit afgerond worden.

Laten we eerst eens even kijken naar het onderzoeksterrein. Dat betreft het innerlijk leven. Iedereen heeft een innerlijk leven (egoloze zombies uitgezonderd). Wat bedoel ik met innerlijk leven? Alles wat in-nnerlijk in jou of mij gebeurd.

Wie goed naar zijn innerlijk kijkt merkt op dat er in de regel een neutrale toestand is. Je bent gewoon en zit misschien wat naar buiten te kijken.
Je zijn is in een neutrale toestand. Er gebeurd niks, je hoeft alleen maar te 'zijn'.

Maar let op! Nu dringt er een gedachte aan je op omdat er een gebeurtenis plaats vind. Er is een reden waarom je woedend, angstig, jaloers,verdrietig of whatever bent. Dit is het onderzoeksterrein waar we ons op richten.
Het 'zijn' verkeert nu in een toestand.

Je hebt dus je 'zijn' wat zich in een neutrale toestand bevind. Of zich in een zijnstoestand van boos, jaloers etc bevind. De 'methode Theo' houdt gewoon in dat je deze zijnstoestand waarneemt er geen enkel oordeel over velt. Jaloers zijn is niet slecht, jaloers 'zijn' IS!

In feite bestudeer ik al mijn leven lang al mijn 'zijnstoestand'. Door het neutraal bestuderen ontstaan er allerlei effecten. Het 'boos zijn' wordt aanraakbaar en verliest zijn lading. Ik herinner mij een opgewonden gesprek met een PZ functionaris 15 jaar terug. We hadden een ernstig conflict, maar de boosheid wilde in mij maar niet komen. Toen ging ik de boosheid van de PZ functionaris maar bestuderen ivm gebrek aan studiemateriaal in mij zelf.
Zij bemerkte mijn stoicijnsheid en werd nog kwader?.

Door het bestuderen zonder doel en zonder oordeel ontwikkelt zich ahw een film voor je ogen waar je als ge-amuseerde toeschouwer naar kijkt. Maar nu loop ik al vooruit op wat er gebeurd en dat zou je als je methode Theo gebruikt als doel kunnen beschouwen. Het hebben van een doel maakt een oordeel in je los. Daarom onderzoek je ook niet op waarheid, nee je laat alles in je leven gewoon gebeuren zonder er wat mee te doen.

Juist door het bestuderen zonder oordeel dring je steeds dieper door in het 'zijn'. (je eigen aanwezigheid) Door het oordelen zelf ontstaat er juist egotroep. Wij oordelen jaloers 'zijn' als 'slecht' en verdringen het. Dat is de teneur hier op het forum ook: ego is slecht en er dient gestreefd te worden naar egoloosheid. In werkelijkheid bestaat de wereld van goed en kwaad niet eens.
Er is alleen eindeloos 'zijn'?. Zijn wat van zichzelf ledig is. En wat wij als persoon invullen met ons brein.


Oefening: ga eens voor de spiegel staan in je eentje en wordt eens boos, angstig, jaloers of verdrietig zonder een aanleiding/gedachte. Gaat je niet lukken he? Als je dit principe doorziet, dan ben je er eigenlijk al. Je ego-rol is een zelfgeschapen rol. Speel hem met verve en ga er niet tegen in. Laat alles 'zijn'?.. Uiteindelijk zullen de schotten tussen jouw 'zijn' en al dat andere 'zijn' wegvallen en dan zit je midden in de ongeziene wereld. Die zich wederom in datzelfde innerlijke leven afspeelt.

Als er iets, althans naar de gehanteerde terminologie, gerealiseerd zou moeten zijn is het wel de koe in de wei. Het verschil, oftewel het direct inzicht, is meteen duidelijk wij hebben een denkverstand en de koe niet, dus de conclusie is ook direct waar wij de oplossing moeten zoeken, namelijk in ons vermeende vermogen alles met de denkgeest te kunnen bewerkstelligen.

Dat brengt me bij de eerste controversie, heeft de koe een innerlijk leven?

De koe bevindt zich in een neutrale toestand, hij vindt namelijk nergens iets van. Hij is gewoon en staat wat in de verte te kijken wellicht om te zien of daar nog wat vers gras is. Wie zal het zeggen. Van zijn zijn kun je zeggen dat het zich in neutrale toestand bevindt, er gebeurt niks, hij hoeft alleen maar te zijn (overigens een geweldige affirmatie dat 'je hoeft alleen maar te zijn' het geeft rust in de hectiek van alle dag van alles te moeten).

De koe voldoet volkomen aan je voorwaarden toch zie ik de koe geen innerlijk leven hebben.

Het je richten op een fysieke of mentale toestand is het terrein van de psychosomatica en niet van het zelfonderzoek. Het kan zijn dat je wat verschijnselen hebt, ik ben nogal snel afgeleid door geluid het hindert mij bij het denken. Of dat nou een fysiek gebrek is door een gevoelige hypothalamus of een jeugdtrauma doet er niet toe, het zijn maar verschijnselen (neem ze echter gerust serieus als je gemoed daar naar is maar verschijnselen zijn niet hetgeen je bent). Hetzelfde geldt voor jaloersheid, heimwee, verliefdheid, boosheid en dergelijken het zijn onderzoekstechnisch gezien maar verschijnselen. Niet oninteressant om de oorsprong er van te herleiden maar je bent ze niet. Doen we zelfonderzoek dan richten we ons op het waarheidgehalte van de verschijnselen om te leren ont'dekken dat we die niet zijn. Rationeel kunnen we al zeggen dat we onmogelijk datgene kunnen zijn wat we waarnemen, maar aan redeneren hebben we niks we moeten dat zo 'voelen en ervaren'.

De methode Theo, zoals Theo deze propageert geeft de verschijnselen meteen al te veel aandacht, de oorzaak van de verschijnselen zijn doorgaans niet meteen duidelijk en daarom verlies je veel tijd aan nutteloos onderzoek, althans als dat onderzoek het doel heeft te willen weten 'wat' je bent. Theo zegt geen doel te hebben, dit en het gegeven dat hij de verschijnselen als onderwerp heeft verklaard ook waarom je nooit uitgezocht raakt. Door de veranderlijkheid van de verschijnselen hebben ze het in zich onderwerp van onderzoek te blijven zolang die veranderlijkheid zich blijft voordoen.

Kortom het zelfonderzoek van Theo is niet effectief, let wel, indien het uitgangspunt is dat je wilt weten 'wat' je bent. Maar dat wil Theo helemaal niet weten, hij wil verschijnselen onderzoeken die ik omdat het niks met gedegen zelfonderzoek te maken heeft afdoe met gepriegel in de marge.

Theo behoort tot een categorie mensen die voor zichzelf succesvol hebben uitgezocht hoe ze de problemen in hun leven kunnen oplossen. Het neutraal kunnen observeren is daarbij een groot voordeel het is zo'n beetje wat mindfullness ook doet. De invloed van de verschijnselen die je beroeren komen in een rustig vaarwater, je staat jezelf toe deze als zijnde een onpartijdige buitenstaander te mogen hebben en kunt ze daarom anders dan je altijd in je opgewonden toestand deed rustig beschouwen en door dat neutraal (kunnen) kijken er naar verliezen ze aan kracht, of anders gezegd aan macht over je.

In deze visie past het beeld dat Theo er over heeft, dat het doel een oordeel in je los maakt. Dat heeft een heel eenvoudige oorzaak en wel omdat dit gehele onderzoek staat in het teken van meer comfort voor het ego dat van de verschijnselen af wil. Hoe anders is dat bij een neutraal doel als 'willen weten wat je bent' dat helemaal niet is gericht op een fijner leven, zoals geen last meer te zullen hebben van angsten, jaloezie, boosheid, verdriet en dergelijken. Kortom het verschil is dat de een werkt voor het ego en de ander werkt er vandaan, slechts de laatste heeft met het vinden van waarheid te maken.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Als er iets, althans naar de gehanteerde terminologie, gerealiseerd zou moeten zijn is het wel de koe in de wei. Het verschil, oftewel het direct inzicht, is meteen duidelijk wij hebben een denkverstand en de koe niet, dus de conclusie is ook direct waar wij de oplossing moeten zoeken, namelijk in ons vermeende vermogen alles met de denkgeest te kunnen bewerkstelligen.

Dat brengt me bij de eerste controversie, heeft de koe een innerlijk leven?

De koe bevindt zich in een neutrale toestand, hij vindt namelijk nergens iets van. Hij is gewoon en staat wat in de verte te kijken wellicht om te zien of daar nog wat vers gras is. Wie zal het zeggen. Van zijn zijn kun je zeggen dat het zich in neutrale toestand bevindt, er gebeurt niks, hij hoeft alleen maar te zijn (overigens een geweldige affirmatie dat 'je hoeft alleen maar te zijn' het geeft rust in de hectiek van alle dag van alles te moeten).

De koe voldoet volkomen aan je voorwaarden toch zie ik de koe geen innerlijk leven hebben.

De koe is wsl dan ook gerealiseerd. (weten kan ik het niet) Zijn innerlijk leven bestaat hoogstwaarschijnlijk uit niks. Uit leegte. Dat is geen controversie, dat is de nul-toestand. Deze toestand is trouwens ook te vinden middels meditatie, maar dat terzijde.

De koe krijgt hooguit een beetje innerlijk leven als hij een bedreiging waarneemt. De predator die aan hem een einde wil maken. (meestal de slager)

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

De methode Theo, zoals Theo deze propageert geeft de verschijnselen meteen al te veel aandacht,

Hier wordt de methode Theo dus al niet goed begrepen. Dat geeft niet, zo kunnen we allemaal kijken wat de kern van de methode Theo is. Je geeft de verschijnselen geen aandacht, want je oordeelt er niet over. Er doet zich een verschijnsel voor en je neemt die waar zonder er wat in het bijzonder mee te doen. Dus ook geen aandacht geven. Alleen waar nemen?


Je verzetten tegen de verschijnselen (ik wil niet jaloers zijn, want dat is ego!) is juist een vorm van aandacht geven!

Juist door louter en alleen waar te nemen verliezen ze hun bestaansrecht.
En als laatste in het rijtje verschijnselen neem je je eigen pijn waar zonder er over te oordelen.

Louter door het waar nemen lossen de verschijnselen op.
Doen zij zich toch ooit weer voor, dan herhaal je de procedure.
Het wordt uiteindelijk een manier van leven, een mechanisme.
Want het verschijnsel 'boos zijn' is heel direct en goed waarneembaar.
Maar het verschijnsel 'pijn' is heel lastig te traceren.
Je zult dus een setting moeten zien te vinden om toch de pijn zonder te oordelen te kunnen waar nemen.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Kortom het zelfonderzoek van Theo is niet effectief, let wel, indien het uitgangspunt is dat je wilt weten 'wat' je bent.

Hoe kan je nou willen weten 'wat' je bent als je niet eens weet wat 'wat' is?
Met een beetje logica zou je onmiddelijk dat punt zien.
Naar iets wat niet gekend is kan je niet zoeken ook.
Geen mens gaat een kuil van een meter diep graven omdat hij NIET weet dat er een schat begraven ligt. Dat doe je alleen als je weet!

Maar dat wil Theo helemaal niet weten, hij wil verschijnselen onderzoeken die ik omdat het niks met gedegen zelfonderzoek te maken heeft afdoe met gepriegel in de marge.

Waaruit blijkt dat oproepen tot zelfonderzoek niet voldoende is. De uitgangspunten bij een onderzoek zijn heel belangrijk. Laurens zoekt (zocht) naar iets waar waarvan hij hooguit het bestaan kan vermoeden. Iemand heeft hem verteld 'wat' hij is en hij ging zoeken. Maar wat dat 'wat' is weet je pas na het vinden?.

[Ulla]

Theo zegt eigenlijk hij neemt zonder oordeel waar wat het neutrale zijn binnen komt. Als je het verschijnsel toelaat zonder verklaringen te zoeken en/of jezelf ervan af te willen leiden lost het op ten duur weer op.

Is dat niet gewoon het doorheen gaan van emoties zonder er voeding aan te geven? Ik herken dit wel vanuit de situatie waarin verdriet opkomt en weer gaat. Iets wat gevoeld wordt of wil worden, toegelaten en dan weer wegebt. Net een golf die weer terug gaat in zee. Op die manier is het verdriet ook niet meer specifiek mijn verdriet als een toestand die ik tijdelijk dacht te zijn. Ook al is het nog aanwezig. Een soort van wezenloze toestand. Voel me er los of losser van ondanks dat het er nog is.

[Ulla]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Hoe kan je nou willen weten 'wat' je bent als je niet eens weet wat 'wat' is?
Met een beetje logica zou je onmiddelijk dat punt zien.
Naar iets wat niet gekend is kan je niet zoeken ook.
Geen mens gaat een kuil van een meter diep graven omdat hij NIET weet dat er een schat begraven ligt. Dat doe je alleen als je weet!



Waaruit blijkt dat oproepen tot zelfonderzoek niet voldoende is. De uitgangspunten bij een onderzoek zijn heel belangrijk. Laurens zoekt (zocht) naar iets waar waarvan hij hooguit het bestaan kan vermoeden. Iemand heeft hem verteld 'wat' hij is en hij ging zoeken. Maar wat dat 'wat' is weet je pas na het vinden?.

Heeft het eigenlijk nog zin om zo heen en weer te blijven praten? Een open vraag, ik heb geen antwoord paraat. Alles wat gebeurt zet mij in ieder geval aan het bij mezelf te zoeken. Daar is het in ieder geval wel goed voor. Uiteindelijk kan elke situatie dienstbaar zijn ook al zie het eerst niet in.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Theo zegt eigenlijk hij neemt zonder oordeel waar wat het neutrale zijn binnen komt. Als je het verschijnsel toelaat zonder verklaringen te zoeken en/of jezelf ervan af te willen leiden lost het op ten duur weer op.

Is dat niet gewoon het doorheen gaan van emoties zonder er voeding aan te geven? Ik herken dit wel vanuit de situatie waarin verdriet opkomt en weer gaat. Iets wat gevoeld wordt of wil worden, toegelaten en dan weer wegebt. Net een golf die weer terug gaat in zee. Op die manier is het verdriet ook niet meer specifiek mijn verdriet als een toestand die ik tijdelijk dacht te zijn. Ook al is het nog aanwezig. Een soort van wezenloze toestand. Voel me er los of losser van ondanks dat het er nog is.

Het is de terugkeer van het 'zijn' in het moment. Door aan al die verschijnselen geen waarde toe te kennen (noch positief, noch negatief) keer je terug naar de toestand waar je vandaan komt en ook weer heen gaat.

Ieder oordeel slingert je uit het 'nu' vandaan. Maar volgens methode Theo blijf je in het 'nu' en onderga je 'nu' dit of dat verschijnsel. Je wordt daarbij intrinsiek gewaar dat je niet dit of dat verschijnsel bent, maar dat die zich NU voordoet en straks niet meer?.

Maar straks bestaat netzomin als toen. Straks en toen zijn mentale begrippen die het 'zijn' niet kent. Het 'zijn' is altijd aanwezig zolang jij of ik 'bent'.

Je leven wordt zo een dans. Je danst op de maat van je leven met alle verschijnselen die zich daarin voordoen. Daarom ben ik het ook zo oneens met Laurens dat de verschijnselen onbelangrijk zijn. Op het 'zijn' ben je snel uitgekeken, dat is ledig van zichzelf. Het zijn de verschijnselen die het 'zijn' zo boeiend maken.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Ulla

Heeft het eigenlijk nog zin om zo heen en weer te blijven praten? Een open vraag, ik heb geen antwoord paraat. Alles wat gebeurt zet mij in ieder geval aan het bij mezelf te zoeken. Daar is het in ieder geval wel goed voor. Uiteindelijk kan elke situatie dienstbaar zijn ook al zie het eerst niet in.

Zin bestaat alleen bij de gratie van een doel.

Ik heb geen specifiek doel, omdat ieder doel je uit het 'nu' vandaan haalt.
Ik merk alleen dat zelfkennis mij verandert. Zie het als een reis waarvan je de bestemming niet kent. En ik heb nog nooit gemerkt dat ik slechter ben geworden van zelfkennis. Dat extrapoleer ik maar naar de toekomst.

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Theo

Hier wordt de methode Theo dus al niet goed begrepen. Dat geeft niet, zo kunnen we allemaal kijken wat de kern van de methode Theo is. Je geeft de verschijnselen geen aandacht, want je oordeelt er niet over. Er doet zich een verschijnsel voor en je neemt die waar zonder er wat in het bijzonder mee te doen. Dus ook geen aandacht geven. Alleen waar nemen?


Je verzetten tegen de verschijnselen (ik wil niet jaloers zijn, want dat is ego!) is juist een vorm van aandacht geven!

Juist door louter en alleen waar te nemen verliezen ze hun bestaansrecht.
En als laatste in het rijtje verschijnselen neem je je eigen pijn waar zonder er over te oordelen.

Louter door het waar nemen lossen de verschijnselen op.
Doen zij zich toch ooit weer voor, dan herhaal je de procedure.
Het wordt uiteindelijk een manier van leven, een mechanisme.
Want het verschijnsel 'boos zijn' is heel direct en goed waarneembaar.
Maar het verschijnsel 'pijn' is heel lastig te traceren.
Je zult dus een setting moeten zien te vinden om toch de pijn zonder te oordelen te kunnen waar nemen.

Heb je gelezen dat Laurens ook zegt, dat we ons bij het doen van zelfonderzoek richten op het waarheidsgehalte van die verschijnselen? Dus je geeft het in eerste instantie aandacht, om vervolgens te ont-dekken dat het geen Waarheid betreft en dan besteedt je er geen verdere aandacht meer aan. Er is dus geen verzet tegen de verschijnselen, er is eenvoudigweg geen bemoeienis meer mee. Jij interpreteert dat als verzet.

Maar feitelijk zeg je hetzelfde als Laurens, door er geen oordeel over te vellen, ken je er geen waarde aan toe, en krijg je er, als vanzelf, minder bemoeienis mee. Louter door waarnemen, zien, bewust zijn, erbij blijven, aanwezig zijn, geef er een naam aan, lossen ze op. Volledig mee eens. In mijn optiek zeggen Laurens en jij hetzelfde.