Je bént Bewustzijn, het Zelf of God

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Dat heb jij ook niet nodig S, je bent gelukkig niet bevattelijk voor jezelf als God te wanen.

Zo'n uitdrukking wil dus zeggen dat je je ondermaats opstelt, je bent maar de nietige dienaar van God oftewel een 'ik' in al zijn kleinmenselijkheid. Je hebt God boven jezelf geplaatst niet realiserende dat je God bent, vast zit in je 'ik'. Ik snap dat wel daar te lezen. Op zo'n Boeddha forum moet je je wel bescheiden opstellen. Je zelf verheffen tot 'wat je bent' is daar not done. Kruipen zul je.

Zo houden we elkaar in bedwang klein te blijven, valselijk bescheiden te doen. En dan hebben ze het in al hun blindheid in hetzelfde draadje over het 'directe zien', het zien zelf zonder ziener of 'ik'.

Bron

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Het is niet zo moeilijk.

De ervaring God, eenheid, de totaliteit te zijn is een ervaring die zich voor kan doen, maar het is nog steeds een subjectieve ervaring: “ik ben God/eenheid/totaliteit”. Ervaringen zijn vluchtige verschijnselen, ze komen en gaan, maar het ego, beïnvloed door zijn neigingen, zal deze ervaring willen stabiliseren, opeisen en zich God wanen.

Siebe is hier niet vatbaar voor, maar voor zij die hier wel vatbaar voor zijn is het cruciaal dat ook dit ultieme subject ook nog eens wegvalt. Dit voorkomt dat het ego zich identificeert met dit subject en zijn neigingen beschermt onder het mom van goddelijkheid.

Dat komt hier en geeft geen gehoor aan de oproep gedegen zelfonderzoek te doen maar meent evenwel toch gewoon te weten waar Abraham de mosterd vandaan haalt.

God is het substituut voor 'ik' wanneer ont'dekt is dat het 'ik' nergens is te vinden, oftewel datgene wat overblijft. Bij gebreke daarvan is er dus geen sprake meer van een subjectief beleefde ervaring (vandaar ook dat er hier dan ook een duidelijk onderscheid gemaakt wordt in kennis en weten). Geen ervaring dus maar een 'intrinsiek' en diep gevoeld weten God te zijn.

Er is je hier altijd voorgehouden dat wat je bent onveranderlijk is, ervaringen vluchtig zijn en je dientengevolge je ervaring niet kunt zijn. Die kennis kun je natuurlijk gebruiken en verkondigen maar voor 'weters' is het duidelijk dat je de klok hebt horen luiden maar niet weet waar de klepel hangt. Oftewel met het doen van gedegen zelfonderzoek ben je voorbij het ervaren gekomen. Daar waar men onbekend met dat fenomeen zo huiverig voor is (zie de quote hieronder) is niet gebeurt, het 'ik' is niet langer meer te versterken want het heeft opgehouden te bestaan. Dientengevolge zijn er ook geen neigingen meer die bescherming behoeven.

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Daarom benadrukt het Boeddhisme niet het ontdekken van het ware Zelf, het “wat je bent” waar de zelfkenners naar zoeken, maar de realisatie van niet-zelf. Dit verwijdert zowel het kleine zelf als het ultieme zelf als iets om aan vast te houden, juist om te voorkomen dat het ego zich identificeert met het Zelf en zijn neigingen daardoor juist nog beter in stand gaat houden en “vrij” kan laten uitleven. Hoewel dit een gevoel van vrijheid kan geven, is dit volgens boeddhisme helemaal geen bevrijding, maar een nog grotere geketendheid in illusie, ten alle tijden te vermijden op het pad.

Er mag worden verondersteld dat Boeddha verlichting heeft bereikt en evenals iedere verlichte voor de schier onmogelijke taak heeft gestaan aan zijn lekenbroeders uit te leggen in welke toestand hij verkeert. Zich wellicht suf heeft gepiekerd hoe zijn 'volgelingen' een pad te bieden.
In dat kader mag je er van uitgaan dat zo iemand Waarheid spreekt. Waarheid spreken is niets anders dan gewoon spreken maar dan vanuit de afwezigheid van een geheel 'eigen' entiteit. De subjectiviteit is uit je entiteit verdwenen maar in de dualiteit duid je de oorsprong daarvan nog steeds aan met 'ik' ook al is die 'ik' nu het substituut geworden van het zijn van goddelijk of 'in Waarheid'.

Voor 'iemand in Waarheid' is het duidelijk dat Boeddha niks anders zegt dan Waarheid, zei het met andere woorden. Een leek legt, onbekend met Waarheid, het 'ware Zelf uit vanuit zijn subjectieve beleving van dat woord 'zelf'. Maar het hier bedoelde 'ware zelf' is simpelweg datgene wat we hier aanduiden met Zelf, God, Bewustzijn, Waarheid, oftewel datgene 'wat je bent' hetgeen overblijft na het afleggen van dat 'zelf' middels het doen van dat zo verguisde 'gedegen zelfonderzoek'. Degene die daar mee bezig zijn heten hier ont'dekkers en niet zoekers. Een groot verschil want zoekers missen iets (ik of ego ingegeven) en ont'dekkers ontdoen (belangeloos) van betekenis.

De 'realisatie van niet zelf' is met andere woorden het ontdoen van betekenis van dat zelf om bij Zelf uit te komen, oftewel datgene wat we hier 'waarheidvinding' noemen. Je zou de weg van waarheid naar Waarheid kunnen noemen. Kortom alle Gerealiseerden, sprekers vanuit Waarheid en kunnen niet anders dan eenduidig zijn. Ze zeggen het dan wel met andere woorden maar het wijst allemaal naar hetzelfde. Of dat gezien wordt ligt aan de ontvanger al dan niet behept met 'ik' of ego.

Maar zo lang deze er lustig op los interpreteert gaat het er niet van komen.

[Laurens]

Het is niet zo moeilijk.

Dorje is op dat forum altijd Boeddhistisch prudent en beleefd maar zelfs voor een Boeddhaforum is deze ontboezeming tamelijk agressief. Het zegt dat het in tegenstelling tot voor jou, voor hem makkelijk is. Dat is van een hoog superioriteit gehalte. Maar eenmaal in gelikt kun je dat in bescheiden mate op dat Boeddhaforum wel straffeloos doen.

De ervaring God, eenheid, de totaliteit te zijn is een ervaring die zich voor kan doen, maar het is nog steeds een subjectieve ervaring: “ik ben God/eenheid/totaliteit”. Ervaringen zijn vluchtige verschijnselen, ze komen en gaan, maar het ego, beïnvloed door zijn neigingen, zal deze ervaring willen stabiliseren, opeisen en zich God wanen.

Deze stelligheid gaat al uit van een misinterpretatie dat hier sprake is van een ervaring, het mist sommige nodige fundamenten, is er zelfs bijna sprake van misleiding maar bovenal is deze tekst zwanger van het wantrouwen. Niet zozeer met de intentie behulpzaam te zijn om de egowerking bloot te leggen al is dat wel onder deze dekmantel. Wat je hierin egotechnisch kunt uitlezen is dat er onmiskenbaar wordt genoten van het uitoefening van macht door taalkundig zo bekwaamd te zijn geworden dat je de werkelijkheid naar je hand kunt zetten.*)

Siebe is hier niet vatbaar voor, maar voor zij die hier wel vatbaar voor zijn is het cruciaal dat ook dit ultieme subject ook nog eens wegvalt. Dit voorkomt dat het ego zich identificeert met dit subject en zijn neigingen beschermt onder het mom van goddelijkheid.

Ego's en machtswellustelingen zijn altijd uit op het winnen van zieltjes. Dus ze zorgen er voor wat veren paraat te hebben om in diverse konten te kunnen steken. Hier is verder duidelijk van elitaire groepsvorming sprake met de onderscheiding van wel of niet daarvoor vatbare sujetten.

*)Het grappige is dat dat van mij precies hetzelfde gezegd kan worden. Toch is er het wezenlijk verschil dat ik gedegen zelfonderzoek gedaan heb en weet 'wat' ik ben. Daarbij moet ik altijd haasten te vermelden dat ik me daarmee niet beoog te onderscheiden (al geloofd men dat toch niet).

[Laurens]

Voor hen voor wie 'dichtbij' maar waardeloos is, een wijze wordt immers in eigen land niet gehoord (vrije vertaling van 'geen profeet is in eigen land geëerd):

"And he Papaji said: if you wish to know the truth, YOU must VANISH!"

Als je de waarheid wil weten moet jij verdwijnen!

Sterker nog als jij verdwenen bent is er alleen nog maar Waarheid.

Maar... wat je van verre oorden haalt klinkt exotischer en bekt daarom lekkerder.

Hoe kan zo'n Hollandse heikneuter als Laurens, zonder volgers, aanhang of youtube filmpjes ook maar enige zeggingskracht hebben. Z'n zielige forum wordt immers maar nauwelijks bezocht.

Niemand kent hem, oftwel alleen een niet iemand kent hem (hem in overdrachtelijke zin).

[Laurens]

Verder ben ik overtuigd van onze menselijke behoefte aan status, erkenning, eer, aandacht, lof. Ik geloof dat dit zelfs nog meer speelt in spirituele kringen dan in wereldlijke kringen. In wereldlijke kringen troeven mensen elkaar af met rijkdom, huizen, auto's,etc. En in spirituele kringen heel duidelijk met spirituele ervaringen en zogenaamde kennis en visie.
Dit is heel duidelijk inzet allemaal van status. Iedereen kan dat zien gebeuren. Zelfkenners bijvoorbeeld hier zijn decennia verwikkeld geweest en misschien nog wel in dit gebeuren. Elkaar aftroeven, zelf eer en status zoekend..

Ondertussen claimend: Ik heb kennis van het Absolute, Ik ben Niets, Ik ben de Oergrond, Ik ben God, ...eindeloos. Ik geloof dat het meerendeels, zo niet altijd, aandachttrekkerij is.
Ja, ik heb er heel weinig vertrouwen in. Ik kan het ook niet goed meer verdragen ook. Ik ervaar afkeer er bij.

Dat is zo mooi hier, je hoeft helemaal niks te geloven, je wordt alleen geadviseerd gedegen zelfonderzoek te doen en zelf (uiteindelijk Zelf) te ontdekken. Al die woorden die er verspilt worden is alleen maar om al die niet onderzochte gedachten die je voor waar bent gaan houden in diskrediet te brengen. Maar ja als je vervolgens dan weer je ego toestaat op te spelen (getriggerd te worden).

[Laurens]

Die ik die de waarheid wil kennen is wat verdwijnen moet, de waan “ik ken de waarheid” is dan niet meer en de verantwoording ervan en verheerlijking ervan als iets goddelijk stopt dan vanzelf. Het ik is dan louter iets dat zich voordoet, niet wat je bent, maar een functie. Een functie hoeft de waarheid niet te kennen en maakt zichzelf ook niet wijs dat te kennen, het is iets relatiefs en hoeft zichzelf niet te verabsoluteren. Het verdwijnen van het ik om dan te claimen “ik ken de waarheid” is als een boemerang smijten die terug tegen je hoofd klapt en dan te claimen dat die klap je alwetend heeft gemaakt.

Dit lezende verplaats zich dit hier weer terug in de tijd met een vanouds bekende discussie met Dorje die geen einde nam. De 'ik' is voor Dorje niet kapot te krijgen, als een volleerd goochelaar tovert hij het konijn altijd weer opnieuw uit zijn hoge hoed. Een zelf-loze toestand is voor Dorje iets theoretisch, iets wat niet echt kan bestaan, Voor hem is er telkens weer iets nieuws dat nog in de weg staat, iets waarvan de drager nog 'bevrijd' moet worden. Het is als dat Rusische poppetje Matroesjka waar telkens opnieuw weer een nieuw poppetje uit tevoorschijn komt, maar nu ad infinitum..

Nog maar een keer dan 'Dat wat niet is kan niet claimen Dorje'.

Overigens is de claim niet 'de waarheid kennen' maar 'in Waarheid zijn' met de aantekening dat er niemand (niet iemand) is die dat, zoals voorgesteld, als zijn bezit kan gaan toe-eigenen.

M.a.w. het ik zelf hoeft niet zozeer weg te vallen, maar gezien worden voor wat het is: een functioneel iets, geen identiteit. En het moet ook niet vervangen worden door iets anders, een waarheid kenner. De ik die waarheid zou kennen moet ook wegvallen als identificatie. Dat heeft een heel ander effect dan het “ik ben God” dat zijn plaats gaat innemen. Dat laatste is gewoon nog meer waan, geen bevrijding er van.

Dat het 'ik' niet weg hoeft zijn we hier maar gaan zeggen vanwege de weerstand die dat oproept. Dat heb je dus goed onthouden Dorje. Feitelijk is het zo dat het uit zichzelf verdwijnt naarmate gedegen zelfonderzoek vordert. Het is dus ook niet zo, zoals je stelt dat het zich blijft manifesteren. De 'ik' als waarheid kenner is een product van je fantasie, die bestaat helemaal niet.

[Laurens]

Alle claims van spirituele realisatie en dat men bijvoorbeeld God is zijn gebaseerd op drijfzand en uiteindelijk op niets. In de gnostieke leringen zou dit goddelijke in jezelf realiseren het ultieme doel zijn. Maar ook in diverse andere stromingen zie je dit terug. Volgens mij is dit jezelf als zijnde God verklaren gebaseerd op de angst dat je misschien geen grond meer onder je voeten hebt. Want het is duidelijk een wens om in ieder geval een vereenzelviging of een identificatie te zijn van wat God genoemd wordt. Net als Steve verklaar ik dergelijke uitspattingen om jezelf als zijnde God te verklaren als een zeer ernstige vorm van spirituele blindheid.

Hieruit valt af te leiden dat je, evenals Steve, onbekend bent met de staat van 'niet zijn', kortom daar niet bent en van daaruit dan ook niet spreekt. Vanwege de onbekendheid met 'niet zijn' wordt er vanwege bekendheid met alleen het eigen ik extern een 'ik' geprojecteerd, met in het eigen ik gevonden kenmerken en/of mogelijkheden. Het onderscheiden van hoe je daarin staat is waarneembaar door dat benoemen als jezelf als God 'verklaren'. Dat geeft aan dat hier een 'ik' met eigen ideeën omtrent zichzelf aan het projecteren is. Het is voor 'ik' verder een hele geruststelling dat dat idee mede ook door andere 'ikken' gedragen wordt, onder het motto twee weten meer dan een.

[Laurens]

Inderdaad denk ik dat er weinig verschil is tussen de bevrijding door overgave aan God de Vader zoals Jezus Christus dat uitlegde en het los laten van alle pogingen van Gautama de Boeddha om tot realisatie te komen. Misschien is de weg anders, maar het resultaat is hetzelfde. Christus zegt: "Ik en de Vader zijn één." (Bijbel, Johannes 10:30. Jezus is de Zoon van God staat in de Schrift, maar het één zijn met God de Vader betekent volgens mij dat je de wil van God volgt, niet omdat het moet, het is geen slavernij. In het Onze Vader gebed staat: "Uw wil geschiede" (Bijbel, Mattheüs 6:10). Het heelal draait niet om jou, mij, ik. Daarom is het op zijn minst vreemd dat sommigen zichzelf God verklaren, wat zou inhouden dat ze alwetend zouden zijn. En de reden om dit te roeptoeteren is een teken dat dit de grootste lariekoek is. Alsof je het centrum van het heelal zou zijn. Dat is de weg van het ego, zelf of ik, want het ego, zelf of ik wenst in het middelpunt van de belangstelling staan. Je wilt de zaken naar je hand zetten en het liefst bewonderd worden. Maar goed.

Buddha Amitabha is degene die mij toch wel het meest 'aan'spreekt' want hij heeft redelijke bedenkingen. Het mankeert alleen aan de vrije interpretatie er van, althans bekeken vanuit het perspectief van 'in waarheid zijn'. Al blijf ik dat 'bevrijding' maar een vreemde uitdrukking vinden. Mijn vraag zou zijn 'wie is degene die bevrijding zoekt' en niet waar heeft hij last van, wat zou er moeten verdwijnen. Daar is overgave dan weer wel het meest geschikte instrument voor, niet mijn wil maar uw wil geschiedde en het is klaar.

Feitelijk wil het zeggen dat het 'ik' het stuur overgeeft aan de voorzienigheid, aan datgene wat wil waar het langs gaat en betrokkene zich niet langer meer met uitkomsten bemoeit. Kortom geen wensen meer heeft maar leeft zoals het zich aandient. Dat lijkt op realisatie waar het gaat om intrinsiek doordrongen zijn van een 'niet bestaan' in de hoedanigheid van een 'ik'. Maar of dat wat lijkt op onverschilligheid realisatie is waag ik te betwijfelen.

Het grote struikelblok lijkt bij deze persoon toch wel het 'God te zijn' zijn, dan wel het zich verheffen tot iets wat God genoemd wordt en waaromtrent hoge verwachtingen gesteld zijn waaraan deze zichzelf als nietig beschouwende persoon nooit zal kunnen voldoen. Dat is ook wat de verdere quote uitdrukt, wie denk je wel dat je bent dat je jezelf God durft te noemen.

Echter je bént het centrum van het heelal en je hebt jezelf nietig gemaakt door te geloven dat je een 'ik' bent. Het is alleen maar geloof klein en nietig te zijn. Mijn advies kan alleen maar zijn doe dat......(verguisde) onderzoek. Wat is er nou feitelijk waar van al je aannames.

Het klopt denk ik ook, dat spirituele bevrijding of realisatie betekent dat de identificatie de vereenzelviging met wat het ik, zelf of ego is opgehouden. Het gaat er niet langer om wat ik wil, maar wat God wil. Je kunt het woord God ook vervangen door het Bestaan, het universum of wat dan ook als je merkt dat er teveel geconditioneerde ideeën of associaties bestaan omtrent het woord "God". Eigenlijk is het heel simpel en weinig bijzonders. Als je aan een Verlichte Taoïstische Meester vraagt: "Wat is er met u gebeurd? Hoe is de Verlichting gerealiseerd?" Dan zegt hij: "Geen idee. Ik hak hout, ik kook eten en ik veeg het pad." Geen idee? Hij heeft immers ook jarenlang de beoefening gedaan, en nu zegt hij "Geen idee"?! Hieruit volgt dat de Verlichting voor on-Verlichten wellicht "bijzonder" lijkt, maar dat dit integendeel helemaal niet zo bijzonder is. Eerder is dit het volledige natuurlijke zijn zoals je bent. Je maakt geen aanspraak op bijzondere krachten, niets. En dat is een klap voor iedereen die meent dat de realisatie van de Verlichting iets heel bijzonders is, en dat je dan (een soort) God wordt. Vergeet het maar! Je raakt eerder nogal wat kwijt, dan dat je ook maar iets wint. Feitelijk verlies je alles, het enige wat blijft, is dat je leeft. Het leven gaat door, het is nooit anders geweest. Weliswaar zonder alles je egocentrische wil op te leggen. Want het bestaan heeft zijn eigen weg in ontstaan en vergaan. Je grijpt niet in, je doet hooguit wat bepaalde situaties vereisen, verder bemoei je je met niemands leven. Dat is een gepasseerd station.

Volkomen juist. Realisatie is géén hebbedingetje, het tegenovergestelde daarvan is het geval, je hebt niets meer in handen. Als je meent dat het een verlengstuk van je ego kan worden vergeet het dan maar. In kleinmenselijk opzicht stelt realisatie geen moer voor, je hebt er niks aan.

[Laurens]

Dank BA. Ik merk wel dat ik op bepaalde punten wel wat bedenkingen heb. Zoals niet ingrijpen en dat het bestaan zijn eigen weg heeft. Is dat wel zo?

Ik vind dat tricky. Als je zo denkt, kan dat ook betekenen dat je een soort fatalist wordt. Je grijpt niet in. Je gaat niet inenten, niet euthanasie plegen, niet ...
Lastig.

Vroeger zagen ze natuurlijk overal de werking en wil van Goden in. Is er wel zoiets? Ook die ene nog overgebleven God? Open vraag.
Is het nou echt waar dat als iemand zijn kinderen niet inent en een van die kinderen sterft aan een ziekte of wordt gehandicapt, is dat echt Gods wil of is het toch je verantwoordelijkheid als ouder?

Ik vind Meister Eckharts analyse heel onbevredigend. Hij zegt (in mijn woorden), je hoeft je nooit af te vragen of iets Gods wil is of niet, want als iets niet Gods wil is, gebeurt het ook niet en kan het niet plaatsvinden. Ik snap er niks van. Klinkt dogmatisch.

Toch ontkom ik er niet aan dat ik toch een gevoel heb van....zo is het leven bedoeld en zo is het niet bedoeld. Dat is ook bij me.
Boeddha heeft dat niet vind ik. Jezus wel.
Alsof er naast oorzaak en gevolg ook wel degelijk zoiets is als een bedoeling, een wil.
Bijvoorbeeld, dat het niet de bedoeling is dat het leven ontaardt in Sodom en Gomorra. Of niet ontaardt in grenzeloze behoefte bevrediging tegen elke prijs.
Die kant koester ik toch ook wel.

Boeddhisten kunnen wel pleiten dat zoiets niet bestaat, dat er niet zoiets is als zonde, maar dit druist in tegen mijn gevoel.
Het leven draait niet alleen maar om lijden en diens beeindiging, maar toch ook om dat soort dingen vind ik.

Wat heel vaak vergeten wordt is dat jouw handelen ook onderdeel is van Gods wil. Alleen als in dat 'jouw handelen' geen 'ik' vertegenwoordigd is, dan is de uitkomst anders dan wanneer dat wel het geval is. Er is een door de kerk, staat en opvoeders opgelegde moraal, maar er is ook een intrinsiek waardesysteem, een weten dat voorkomt dat er schade wordt berokkend.

Door het opleggen van een moraal wordt er niet langer gehoor gegeven aan een innerlijk kompas.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

In absolute zin is het echter heel normaal dat het leven zaken als aids, covid en dergelijke doet ontstaan, om een overbevolking van deze aarde met mensen tegen te gaan. In die zin is het in Absolute zin dus goed te keuren.

Praat je nou in termen alsof je daar zeggenschap over hebt?

In relatieve zin is het echter noodzakelijk je er tegen te beschermen en anderen er tegen te beschermen. Deze twee visies spreken elkaar schijnbaar helemaal tegen. Toch hebben ze beiden hun geldigheid, hun waarheid, op hun eigen vlak en zijn ze beiden nodig, tegelijkertijd, niet het een het andere uitsluitend.

Predik je nou de moraal?

De ene inwisselen voor de ander is echt niet de bedoeling. Als je enkel de Absolute visie gaat hebben, wordt je kil, koud, onliefdevol, onbetrokken bij het leed in de wereld. Dit zie je vaak bij zij die een glimp van het Absolute opgevangen hebben via een inzicht of een ervaring, ze wisselen opeens het ene voor het andere in, en worden erg kil, medogenloos, onbetrokken, liefdeloos.

De absolute visie 'gaat hebben' ??? Gaat het absolute zijn ineens over het 'hebben' van een visie'. Hierover doet eveneens opgeld alsof je hierover enige zeggenschap zou hebben. Jouw geloof in het bestaan van een eigen 'ik' is hiermee weer eens bevestigd.

Op dit forum gaat het er anders aan toe dan op een Boeddhaforum waar men elkaar bevestigd en respecteert. Hier waar je bekend bent met het niet bestaan van 'ik' heb je die beleefdheidsvormen niet in acht te nemen maar ben je evenmin grof. Omdat er hier wordt begeleid in gedegen zelfonderzoek naar het werkelijk bestaan van 'ik' is het niet gebruikelijk het 'ik' alsmaar in zijn waarde te bevestigen, de 'eigen' doopceel te lichten of ervaring uit te wisselen. De reden is dat je die veranderlijkheden niet bent en dat ze dus niet relevant zijn. Voor een 'ik' lijkt dat meedogenloos, onbetrokken en liefdeloos, terwijl het alleen maar kan gaan om woorden op een forum, het is niet zo dat zich dat in de praktijk van alle dag bij de vertolkers van hier zo voordoet.

Ze geloven door zich uit die betrokkenheid terug te trekken te bevrijden van het relatieve, maar dit is maar schijn, het relatieve loopt ook gewoon door en vereist een heel ander soort visie.

We hebben hier niks aan veranderlijkheden zoals visies. Verder, wat we juist in tegenstelling tot anderen niet doen is 'geloven'. Je weet het niet maar je 'ik' in de hoedanigheid zoals je die 'denkt' te kennen bestaat niet. Wat je dus doet is geloven dat je bestaat. Kortom het fenomeen geloven doet zich voor en is gesitueerd aan de kant van de zich als zodanig manifesterende 'ikken'.

In bevrijding is er geen enkele visie meer de juiste, en enige, maar verschillende visies kunnen zich dan probleemloos naast erlkaar voordoen, waardoor er de wijsheid behouden blijft dat het relatieve nooit bevrediging kan geven, maar de liefde er nog steeds is dat het relatieve nodig is om tot andere visies te komen, zodat het ook verzorgd moet worden, ondersteund moet worden bij zelf en anderen. Als deze twee elkaar gaan uitsluiten, wat je vaak ziet, is er iets misgelopen en dit mislopen kan nooit volledige bevrijding representeren. Vandaar dat men aan de relatieve vrucht (hetgeen zich relatief voor blijft doen), wel degelijk een bevrijdde of niet-bevrijdde boom kan herkennen, ten spijt van de absolutisten die het relatieve helemaal verwerpen als er niet toe doende en zich niet meer bekommeren om wat zich relatief voor blijft doen.

Je verblijft maar in het betrekkelijke. Visies, zijn een natuurlijk fenomeen die zich gewoon voordoen in datgene wat we 'het bestaan' noemen en in de dualiteit zijn ze vanzelfsprekend vaak tegenovergesteld. Saamhorigheid of consensus kan zich eveneens voordoen en zijn we heel even weer erg blij de zelfde visie te delen. Wat is het punt? Het zijn allemaal veranderlijkheden waar je je zo druk over zit te maken. Het is niet wat je bent. Echter zodra je 'diep doordrongen weet wat je bent' kun je je gewoon weer overgeven aan door je gewenste smalltalk of bezig zijn met je geliefde plichtplegingen. Alleen zul je dat hoogstwaarschijnlijk niet meer doen. Kortom die geziene niet betrokkenheid en liefdeloosheid zo niet afstandelijkheid van het persoonlijke is alleen maar om de onnodige ballast en afleidingen die het proces bemoeilijken even te vermijden.