Is dit nou realisatie?

[Danique]

En waarom heb jij geen vriendinnen?
Of moet ik nu eerst gaan vragen naar jouw definitie van vriendinnen?
Heerlijk dat je meegenoten hebt trouwens! KiSs

[Hein]

Oorspronkelijk geplaatst door Caroline

En waarom heb jij geen vriendinnen?
Of moet ik nu eerst gaan vragen naar jouw definitie van vriendinnen?
Heerlijk dat je meegenoten hebt trouwens! KiSs

Lijkt me duidelijk toch .

[Ananta]

Oorspronkelijk geplaatst door Nada

Ik heb niet afgewassen, noch stofgezuigd, of is het nou stof gezogen? Dat weet ik nooit. Vriendinnen heb ik niet en toch heb ik zomaar een wijntje genomen. Sterker nog, ik heb er al één op. Ik kom vast niet in de hemel. Daarmee heb ik me maar verzoend. Dus wat rest mij anders dan er hier maar van te genieten? Geniet jij daar. Genieten we samen. Ik geniet met je mee. KiSs

Ik heb vanavond( zondag) gestofzuigd-zogen, kom vast ook niet in de hemel...

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Ananta

Ik heb vanavond( zondag) gestofzuigd-zogen, kom vast ook niet in de hemel...

Toch heb ik wel's gehoord dat als er vol overgave gezogen wordt, de hemel nooit ver lijkt......

En dat kan op iedere (ver)zon(nen)dag. Sterker nog, het is bij uitstek de dag des Heren. En een rustdag. Laat de zegen maar komen........

[Nadje]

Oorspronkelijk geplaatst door Hein

Lijkt me duidelijk toch .

Laat Hein maar schuiven. Hein weet wel waar het langs gaat.

[Rennie]

Enkele maanden geleden kreeg ik een boek cadeau van ene Steven Norquist.
Ik zat het te lezen vlak voor het slapengaan en misschien vanwege de manier waarop het gebracht werd, raakte ik ontsteld.

Hoewel de essentie van de boodschap - er is niemand - me niet bepaald onbekend voorkwam, raakte de tekst me op een zodanige manier dat ik echt bang werd. Elk geloof in een bedoeling of zin van wat dan ook werd weggevaagd en dat door een tekst!

Er is echt niemand, er is alleen de beleving van dingen, maar niet door mij of jou.. Alles, letterlijk alles IS bewustzijn zich manifesterend als universum in alle gradaties van bestaan.

Als je je met verlichting inlaat, erop hoopt, ernaar streeft, alle dingen die ik in dat opzicht jarenlang had gedaan, me suf geoefend in "gewaarzijn", zelfs toevallig genoeg ook andere oefeningen gebaseerd op de boeken van Carlos Castaneda (wat Norquist ook had gedaan..), dan weet je eigenlijk niet waar je aan begint.

Erger nog, er is geen weg terug als een punt van no return is gepasseerd.
En op die avond kwam ik daarachter. Na zo'n kwartiertje lezen (schat ik) donderde ik regelrecht een leegte in waar alles volstrekt mechanisch en onpersoonlijk was. Geen mooie gevoelens van opperste zaligheid, geen liefhebbende god, geen fijn gevoel van rust en vrede. Helemaal niets.

Duister, leeg, zonder enige betekenis voor mij.
Ik ging eraan!
Er was verzet en angst, maar ik kon het niet meer tegenhouden.

Deze ene blik op dit gebeuren, sindsdien probeer ik nog steeds met een been in de normale wereld te staan, het weg te duwen, en met het andere.

Wel die krijg ik niet meer uit de Leegte.

Ik ben bang dat ik ben blijven "hangen".

Het denken overdag, het is niet leuk meer.

Ik kijk naar de wereld, de mensen wetende dat ik me in een soort matrix bevind.

En geen mens die het ziet, althans ik ken ze niet.
Wees gewaarschuwd.

Je gaat eraan!

Alles wat je leuk of interessant vond, wat je interesseerde, de duisternis zal je meeslepen.

Denk niet dat je een soort deal kunt sluiten, een beetje verlichting en er nog "bij horen".

Ik heb nog nooit gehoord van mensen die in een soort voorgeborchte of tussenfase zijn blijven hangen.
Had iemand me maar gewaarschuwd.
Maar al schrijvende ook wétende dat alles gebeurt zoals het de bedoeling is.
En dat dit niets met mij te maken heeft.

Omdat er geen mij is.

Het is duidelijk dat het denken, het ego zich nog probeert te redden.
Maar ik had niet verwacht dat verlichting letterlijk ALLES vraagt.
De hoogste prijs.
Ik wil het niet meer en zie de absurditeit van dit "willen" ogenblikkelijk.

Het is de eerste absoluut radicale verwoording over verlichting die echt de waarheid spreekt.
Geen mooi flauwekul verhalen.
Er is niemand die dit kan stoppen.

Ik krijg vast spijt van deze ontboezeming (ego, jawel).
Godzijdank dat er nog iets is overgebleven.
En een stille hoop "dat het wel zal slijten" en er een terugkeer mogelijk is naar een "normaal" mens-zijn.

Voor de waaghals die zo stom is om zich te verdiepen in die Norquist hierbij de link.
Maar ik heb gewaarschuwd!

http://www.ustream.tv/recorded/9977998

Niemand ontkomt aan het doorstaan van de leegte. Het is normaal om op een punt te komen dat je met heel je hart wenst er nooit aan te zijn begonnen. Maar nu ken je de leegte als de voorwaarde van het bestaan, van daaruit is alles weer mogelijk.

De schrijver is onzeker over de publikatie dus ik geef geen bron.
Mocht rechthebbende dat wensen zal ik de bron vermelden, mail to:

[Rennie]

Ik volg deze ontwikkeling op de voet.. mijn hart zingt als er weer een ster geboren is.

Want het ik en mij is idd één grote illusie. Een levensechte weliswaar, soms boeiend, dan weer tragisch, afhankelijk van allerlei situaties, overtuigingen, conditioneringen. Het is nooit "dezelfde" ik die dit alles denkt en beleeft.
Er is in dat opzicht ook idd geen rechtvaardigheid te vinden. Daarvoor is het te wisselend, bovendien ook nog eens onderhevig aan externe gebeurtenissen.
Terwijl de waarheid van niets afhankelijk is.

Het taalgebruik toont al aan dat de 'iemand is verdwenen. Dat 'er uit zijn' loochent zich nooit, ook al doe je je uiterste best het is niet na te bootsen. Uiteindelijk springt zo'n veer van het persoonlijke ik uit het doosje als door een wesp gestoken.

Tot ik op de Bron van het ik stuitte. Elke keer me opnieuw afvroeg: waar komt het ik vandaan? Overigens zonder een antwoord te verwachten.
Het gevoel, het wéten dat ik besta.
Wie is het die dit weet.
In elk geval niet het tijdelijke en wisselende ik.
Het bewustzijn van "er zijn", aanwezigheid is m.i. hetzelfde ene Bewustzijn, maar dan geprojecteerd in het tijdelijke "ik".
Dat te zien, voelen en beleven, het samenvallen van het ik en IK was de omslag om alles als waardevol te blijven zien.

Yes !

Het lichaam, dát lichaam is een prachtige uitdrukking van het IK zich vertalend als ik en mij...
M.a.w. het is identiek.
En wil het leven vieren.
De danser en de dans zijn Een.

You got it babe !

Iets "wat nog moet gebeuren" veronderstelt een toekomst.
Het Ene (Zelf) staat buiten ruimte/tijd.
Het lijkt alleen voor mij dat er iets nog moet gebeuren vanwege het lineaire denken en verwachten.
Maar als ik goed kijk kan er een samenvallen zijn Hier en Nu.
Onbaatzuchtigheid is zonder meer inherent aan de Waarheid.

True !

Dat wat overblijft bij die poort is ontdaan van elke persoonlijke bemoeienis.
En dat is precies de oorzaak waarom het zo moeilijk is om door het oog van de naald te kruipen.
Ik nader die poort, soms zie ik helemaal geen poort of welk ori?ntatiepunt dan ook, dan is er een vergeten van "mijzelf", waar ik niets van begrijp, dan is er weer een "terugval" en wordt weer moeizaam naar de poort gezocht.
Tot ook het zoeken gezien wordt als juist het instandhouden van degene die met een volle rugzak door die poort probeert komen.
Dan kan er weer overgave zijn of er nu wel of niets gebeurt.
Kortom alles wat "gebeurt" impliceert tijd.
IK (en dat omvat alles en iedereen) BEN.
Hier en Nu.

Mooie metaforen, iedereen probeert eerst nog met die rugzak vol geladen door het oog van de naald te kruipen, vergeet het maar. Ik zie vaak een reclamespotje dat iemand met een inmense rugzak, drie keer de omvang van de persoon zelf ergens op een bergtop gaat zitten waar een ander een product aanprijst. Zo'n omvang van de rugzak is geen uitzondering.
Wat er allemaal niet meegesleept wordt.

Maar het grote vergeten, de fascinatie voor het verhaal van dit leven, dit lichaam, dit denken valt niet te onderschatten.

Inderdaad, het afleggen is een inmense taak.
Maar zoals iedere lezer kan waarnemen begint de leegte zich langzaam aan weer te vullen en wat een verschil is er te constateren met voorheen.

[Rennie]

En dan is er een meegaande flow, niet zoals daarvoor als wilsinspanning uit overwegingen om voor het gemoed de al te sterke gevoelens af te zwakken. Niet langer mee omhoog gaan in de raket van een emotie wanneer de energie weer eens een hoogtepunt bereikt. Explosief en op het punt uit te barsten, nee de energie beweegt rustig en kalm daarheen waar het kennelijk gevraagd is het evenwicht te herstellen.

Maar inderdaad de truuk is ook in meer of mindere maten aan te leren al naar gelang je temperament en op voorwaarde dat de energie onder een zekere controle is. Vandaar dan ook dat het 'controlemechanisme' bij Aad & Arie zo prominent in de belangstelling stond als een verfoeilijkt en 'vies ding' dat we zo graag willen hebben. Er zitten echter mechanismen in de aard van het beestje die in dat geval, dan 'onderdrukt' moeten worden en dat is ongezond.

Vervolgens ervaren mensen die 'ongezond' zien staan en niet bekend zijn met de mechanismen die hun werk doen, dat ze om de oren geslagen worden onvoldoende bewust te zijn, zodat ze zich schuldig gaan voelen.

Mijn mechanisme is dat ik de lengte van de zinnen zo aanpas dat de laatste voorbij het midden uitkomt en niet eindigd vooraan in een regel. Ik schrijf in concept in 'Kladblok' precies in een vlakverdeling waaraan ik een kennelijke behoefte heb. Wanneer ik dat vervolgens copy past op het forum gezet heb bevalt me de nieuw ontstane layout niet meer. Vervolgens heb ik een kennelijke neiging de zinnen aan te passen en dat wordt gezien maar niet onderdrukt (die ondruk ik nu dus wel... gezien het resultaat).

Ik lees uit de reactie, niet zelden, dat het kennelijk als ongewenst opgevat wordt dat we een bepaalde neiging vertonen. Het lijkt erop dat we tijdens het lezen steeds het vooropgezet idee over ons gedrag meezeulen en dat onderwijl kritisch beschouwen zodat er een onaangenaam geconfronteerd worden onstaat wanneer we lezen dat het niet gezien is of juist (buiten ons weten) wel gezien is, of we voelen ons betrapt alsof iemand van buiten ons geheim ont-dekt heeft.

We voldoen het liefst aan de ongeschreven wet elkaar te bevestigen. Daarbij zijn we waakzaam te ontdekken iets te moeten doen of nalaten en menen in de interacties er goed aan te doen elkaar niet te corrigeren. Alleen waarbij onomstotelijk vast staat dat het de verteller betreft en niet adressant kunnen we pogen elkaar, maar wel vooral indirect, iets te corrigeren. Beschrijvingen hebben wat mij betreft altijd alleen maar ten doel op een andere wijze of beter te zien.

Wanneer je hier leest dat je niet bekwaam bent, in gebreke blijft, als achtergesteld ervaart, niet begrepen, niet voldoende aan de, alhier, geldende vormvoorschriften of als een buitenstaander ervaart is het mechanisme werkzaam onvolledig te zijn dat je als inferieur bent gaan beschouwen. Meer niet.

Wanneer uiteindelijk doorzien is wat je bent wordt ook doorzien dat dit alles zo in werking is gezet. Die interactie door het beleven van goed en kwaad. Dat doorzien is wat Waarheid genoemd kan worden en niet de afwijzing ervan. Ook acceptatie is niet de poort waar het langs gaat. Zien is wat er plaatsvindt.

Anderzijds heeft de plek waar je je als gewaardeerd of geliefd ervaart een grote aantrekkingkracht. Je wisselt daar vol overgave je (voorwaardelijke) liefde uit in de hoop op een ontvangst maar liever nog een bevestiging. Daarbij vinden we als we succesvol menen te zijn het interessant het succesverhaal van anderen te horen als aansporing om hetzelfde pad te gaan bewandelen tenzij, natuurlijk, de overtuiging van het eigen miezerige overheerst.

Het blijft echter alleen maar gaan om het zien wat er in ons beweegt en niet wat daar buiten allemaal aan de hand is..